Maandag 23 oktober jl. was ik gevraagd door Dr. M. Nielsen van Klinische Genetica van het LUMC om deel te nemen aan het college Borstkanker en erfelijkheid voor de patiëntdemonstratie bij het blok Oncologie voor 2e jaars Geneeskunde Studenten aan de Universiteit Leiden.
Het was een bijzondere en interessante ervaring om voor een zaal van 150 studenten mijn verhaal van inmiddels 11 jaar geleden te vertellen, zeker in de wetenschap dat onze zoon 2 jaar geleden in hetzelfde college zat. Hij vertelde mij al eens dat ‘patiëntdemonstraties’ indruk maken op studenten omdat ze van een ervaringsdeskundige te horen krijgen hoe een ziekteproces daadwerkelijk gelopen is en ook vragen mogen stellen. Mijn insteek was, naast het vertellen van ‘mijn verhaal’, vooral om duidelijk temaken hoe groot het belang is dat een arts zorgvuldig luistert naar de patiënt en dat je door je als arts open te stellen en tijd te nemen voor de patiënt ook levens kunt redden, naast het volgen van de protocollen en therapieën.
Ik illustreerde dat aan de hand van de bij mij indertijd gemiste diagnose borstkanker door mijn toenmalige huisarts en zijn latere reactie daarop, namelijk geen. Ook na verloop van tijd en na een verzoek tot gesprek van mijn kant, kwam er geen reactie van hem. Ik vertelde de studenten dat ik mijn huisarts na maanden zelf maar eens opzocht en vroeg waarom hij eigenlijk geen contact met mij had gezocht na de gemiste diagnose en tijdens mijn forse behandeling waarover hij berichten van het ziekenhuis had ontvangen. Hij zei enkel ‘kijk eens hoe druk ik het heb’ , terwijl hij het computerscherm met afspraken naar mij toedraaide. Er ging een verontwaardigd geroezemoes door de collegezaal en ik wist dat ik mijn doel had bereikt. Ik vertelde vervolgens dat ik het, ondanks dat mijn huisarts zei dat er niets aan de hand was, zelf toch niet vertrouwde. Een andere arts bij wie ik toevallig diezelfde dag ook moest zijn voor iets heel anders, is zó toegankelijk en aardig dat ik mij vrij voelde aan hem te vragen of hij mij misschien ook even wilde onderzoeken. Hij vond dat prima en zag vervolgens wèl reden meteen alarm te slaan o.a. doordat hij zorgvuldiger onderzoek deed. Een week later lag ik op de OK en ging de trein rijden. Grote kans dat déze arts door zijn expertise, toegankelijkheid én de tijd die hij nam, mijn leven heeft gered. Hij heeft mij gedurende het hele behandelings- en genezingsproces verder terzijde gestaan. De huisartsenpraktijk hebben we verlaten.
Hopelijk denken de a.s. artsen ooit nog eens terug aan die mevrouw in het tweede jaar met dit verhaal en bedenken ze hoe belangrijk het is om zorgvuldig met hun patiënten om te gaan. En hopelijk is het tevens een illustratie voor iedereen hoe belangrijk het is je eigen gevoel te volgen als je iets niet vertrouwt in je lichaam.
En wat was misschien wel het leukste van de hele middag? Dat mijn eigen lieve privépsychologe Sanne was komen kijken naar haar moeder en trots was. Mijn eigen jonge a.s. dokter moest helaas werken.