Dochterlief en vriend hebben een huis gekocht. En daarmee een tuin. En terwijl er binnen druk geklust en geverfd wordt, zoek ik de rust op in de tuin en ga daar maar eens aan de slag. De basis is goed maar er is in hele lange tijd niets meer aan gedaan. Waar te beginnen? De overwoekerende klimop? Het vele onkruid tussen de tegels? Snoeien? Pfffff…. ik begin op mijn gemak op een terras en pluk wat onkruid tussen de tegels weg. Langzaam maar zeker begint het op te knappen en krijg ik zin in de rest. Ik besluit niet één project tegelijk te doen, maar de tuin van voren naar achteren stukje bij beetje aan te pakken. Een beetje klimop weg, een beetje snoeien, een beetje onkruid verwijderen op het terras. Zo kan ik ook lekker de schaduw volgen. En zo knapt de tuin meter voor meter op. Als een paar vierkante meter ‘klaar’ is, maak ik het ook meteen leuk met een zitje of een hoekje, zo ben ik nou eenmaal. En als ik dan achterom kijk, zie ik wat ik bereikt heb, ben ik tevreden en erger ik me niet zo aan de bergen met snoeimateriaal die nog afgevoerd moet worden of de overwoekerde stukken die nog aan de beurt moeten komen.
Tijd genoeg om te reflecteren tijdens het onkruid verwijderen en ik moet denken aan het mooie gezegde:
Hoe eet je een olifant? Met kleine hapjes.
Het motiveert en het werkt echt. Wees tevreden met wat je al behaald hebt en kijk niet alleen naar wat er nog voor je ligt. Dan houd je het een stuk beter vol. En nu, na een paar dagen is de achtertuin klaar. Die mag het jonge stel nu zelf gaan bijhouden. En wat ligt er voor me? Juist, de voortuin! Ook weer met die kleine hapjes. Aan de slag!