De trein

7 feb 2022 Jacqueline Eenens

Soms kan een bericht zo overweldigend zijn en zoveel consequenties hebben, dat je het overzicht dreigt te verliezen. ‘Mijn’ oncoloog sprak bij de diagnose over een trein die ging rijden, af en toe stopte en waar ik dan voor kort kon uitstappen, maar dan reed-ie weer verder. Hij bepaalde min of meer de stops, als de machinist. Soms reed de trein als een boemeltje, soms als intercity. Hij adviseerde me nooit verder te kijken dan het volgende station. Die vergelijking heeft mij destijds geholpen.

Maar voordat de trein echt gaat rijden ga je door een heel andere fase. De periode die voorafgaat aan de diagnose is net zo goed heel erg zwaar. Zoveel onderzoeken, wachten, peinzende blikken, zoveel onzekerheden en zoveel vragen. Probeer in die tijd en daarna stap voor stap te nemen wat er op je afkomt. Probeer ook zoveel mogelijk mee te denken en daarmee ook samen met de artsen de regie te behouden over wat er komen gaat. Je gaat als passagier mee, maar gedraag je af en toe ook een beetje als conducteur.

Dit is natuurlijk voor iedereen bedoeld, maar deze week ook in het bijzonder voor die ene vriend die nog op dat perron staat te wachten…

COACHING BIJ BORSTKANKER VERGOED DOOR ZIEKTEKOSTENVERZEKERAAR?!

22 apr 2021 Jacqueline Eenens

Bij aanvang van het coachingstraject geef ik aan mijn cliënten een coulanceformulier mee voor hun ziektekostenverzekeraar. Dit formulier kunnen zij invullen en met de factuur van hun coachingstraject opsturen naar hun verzekeraar met het verzoek tot coulance over te gaan en de kosten van coaching bij borstkanker (deels) te vergoeden. Coaching bij (borst)kanker wordt tenslotte zelden vergoed vanuit de ziektekostenverzekeraar, ondanks dat dat volgens mij en vele anderen niet terecht is. Het mes snijdt immers aan vele kanten: de cliënt voelt zich na het volgen van het traject lichter, sterker, meer in balans, steviger etc. De werkgever ziet de vele voordelen van coaching bij (borst)kanker vaak wel en gaat dan over tot vergoeding van het traject.

Bij de ziektekostenverzekeraar was het met indienen van het coulanceformulier tot nu toe eigenlijk altijd: niet geschoten is altijd mis. Tot onlangs een cliënte van mij serieus in gesprek ging met haar ziektekostenverzekeraar VGZ over vergoeding van (een deel van) de kosten van haar coachingstraject. Haar contactpersoon was het helemaal met haar eens dat de waarde van een traject bij mij kan bijdragen tot o.a. snellere en betere verwerking, minder psychische klachten en b.v. stabieler terugkeer naar werk. Toch moest deze medewerker formeel gezien het verzoek afwijzen. Zij adviseerde mijn cliënte echter via een klachtenformulier een klacht in te dienen over deze afwijzing. Al vrij snel kwam bericht van de verzekeraar dat coulance werd toegepast en een bedrag dat neerkwam op ongeveer de helft van de kosten van het traject zou worden vergoed. Het geld staat inmiddels op de rekening van mijn cliënte. Het voelde als een kleine overwinning, niet alleen voor mijn cliënte en mijzelf, maar vooral voor de goed opgeleide en geregistreerde zelfstandig gevestigde coaches bij (borst)kanker waarvan de toegevoegde waarde in het ziekteproces zo zelden wordt erkend door de ziektekostenverzekeraar. Het coulanceformulier is er dus niet voor niets! Dat is nog eens goed nieuws. Hopelijk volgen er nu nog veel meer verzekeraars.

HERKENBAAR?

4 jun 2020 Jacqueline Eenens

Regelmatig deelt de BVN een verhaal van een borstkankerpatiënt in ’40 gezichten van borstkanker’. De meest recente, nr. 9 in de reeks had zoveel punten die ik herkende vanuit mijn recente ervaringen als coach bij borstkanker. Het artikel geeft meteen ook aan hoe veelomvattend de diagnose borstkanker kan zijn en hoeveel erop je afkomt. Dit is het verhaal van één patiënte, maar eigenlijk het verhaal van zovelen. Zij geeft aan wat er zoal op haar afkwam na de diagnose:

– De ingewikkelde ‘shared decision’ over heel belangrijke zaken zoals chemo of operatie die vaak bij de patiënt wordt neergelegd, zonder voldoende begeleiding vanuit de arts.
– De acute veranderingen in de geplande behandeling door het coronavirus en de extra onzekerheden die dat met zich meebrengt
– Niet voldoende vertrouwen voelen bij je arts en op zoek gaan naar een second opinion en ander ziekenhuis
– Het volgen van je intuitie
– Hoe bespreek je het onderwerp borstkanker met je kinderen?
– Leren omgaan met angsten en onzerheden
– Je moet gaan verwerken dat je borstkankerpatient bent
– Je hebt het gevoeld dat je de regie over je leven verliest
– “Hoewel iedereen met je meeleeft op afstand, voelde ik me wel een beetje eenzaam”

Lees hier https://borstkanker.nl/nl/40-gezichten-ingeborg het hele verhaal van Ingeborg

Het is heel hard werken om jezelf en je leven overeind te houden na de diagnose borstkanker. Tijdens de behandelingen krijg je veel aandacht en structuur vanuit het ziekenhuis. Na de behandelingen sta je er alleen voor. En dan komt alles wat je hebt meegemaakt plus het fysieke en psychische herstelproces in volle vaart op je af. Of, zoals een oncoloog laatst tijdens een cliënte zei: “Dan begint het pas.” Hij snapt het. Ik ook. Je moet het zelf doen maar je hoeft het niet alleen te doen.

DOKTER, KUNT U DIT?

10 dec 2019 Jacqueline Eenens

Dat vroeg ik op 20 juli 2006 aan de oncoloog toen hij mij vertelde dat ik borstkanker had. Hij legde ons uit welke vorm, welke graad etc. ik had en wat het behandelplan was. Het was goed mis, dat drong tot mij door, maar de details ontgingen mij op dat moment.
Mijn eerste reactie was: hoe moet ik dit de kinderen vertellen? Mijn tweede reactie was meteen de vraag: Kunt u dit behandelen of kan ik beter naar een ander, gespecialiseerd ziekenhuis gaan? Hij legde het gesprek stil, keek mij heel doordringend aan en zei: “Ja, dat kan ik. Voor mij is dit helaas routine.” Dat was voldoende voor mij. Nooit meer heb ik getwijfeld aan de behandeling of aan zijn oordeel. Dat wil niet zeggen dat ik niet kritisch ben gebleven, maar zijn antwoord op mijn vele vragen, tot de dag van vandaag, was altijd voldoende voor mij. En toen ik, in overleg met hem, in een ander ziekenhuis meer antwoorden zocht over de duur van de hormoontherapie, vroeg hij mij die arts de hartelijke groeten te doen en bespraken we samen de uitslagen.

Een van de eerste vragen die ik stel als ik een nieuw cliënte ontvang is: Heb je vertrouwen in de behandeling en in je behandelaar(s)? Vertrouwen in je medisch traject vormt het fundament voor hoe je omgaat met de diagnose kanker. Twijfels hebben over de diagnose, de behandeling of wat dan ook op het medische vlak maakt dat je op drijfzand leeft en dat staat je fysieke en geestelijke herstel in de weg.

Daarom ben ik blij dat er steeds meer publiciteit is voor het feit dat het heel gewoon is je eigen ziekenhuis te kiezen, om een andere arts te vragen of een second opinion aan te vragen. Als je een stuk eigen regie kunt behouden in het behandeltraject, zal het ook bijdragen aan je geestelijk welzijn. Lees hier het artikel van vandaag in het AD.

“Een second opinion vragen is bij kanker helemaal niet raar. Toch zijn er maar weinig mensen die erom vragen.”

KANKERPATIENTEN WORDEN NIET ALTIJD DOORVERWEZEN ALS DAT NODIG IS

5 nov 2019 Jacqueline Eenens

Wist je dat een arts een meldingsplicht heeft als hij/zij weet dat een ander ziekenhuis meer gespecialiseerd is in de behandeling die je wellicht nodig hebt? De patiënt moet daarvan op de hoogte worden gesteld zodat er een betere keuze kan worden gemaakt door hem/haar. En wat als dat niet gemeld wordt? Hoe kom je er dan achter dat je ergens anders wellicht een betere behandeling had kunnen krijgen? Omdat dit zoveel voorkomt, hebben wij hier tijdens de presentatie over Lekker in je vel komen na borstkanker op 16 oktober jl. uitgebreid aandacht aan geschonken (voor meer informatie: info@upandupcoaching.nl).

Het is goed dat er nu aandacht voor dit probleem is op regeringsniveau. In de periode dat je moet omgaan met de diagnose (borst)kanker zou je er volledig op moeten kunnen vertrouwen dat de behandeling die wordt voorgesteld ook absoluut de beste voor jou is. Je zou niet zelf nog eens op zoek moeten gaan of dat wel het geval is. Helaas blijkt dit toch vaak nodig. Hoe houd je de regie in zo’n situatie? In mijn praktijk heb ik al veel cliënten begeleid in het aanvragen van een second opinion of het veranderen van arts of ziekenhuis. En dat allemaal met één doel: vertrouwen hebben of krijgen in je behandeling is het fundament dat je nodig hebt om de diagnose, en de gevolgen daarvan op de korte maar ook de lange termijn te kunnen verwerken.

Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen.

Kijk hier de uitzending van Editie NL van 1 november jl. over dit item terug.

DCIS, EEN MOGELIJK VOORSTADIUM VAN BORSTKANKER: BEHANDELEN OF NIET??

24 mei 2019 Jacqueline Eenens

Patholoog Jelle Wesseling van het LUMC promoveert op het vraagstuk dat pathologen veel beter moeten uitzoeken hoe kankercellen zich gedragen en waar hun zwakke plekken zitten. Dit om overbehandeling bij vrouwen met borstkanker of DCIS, een mogelijk voorstadium daarvan, te voorkomen.

Het is ingewikkeld dat wanneer bij een vrouw DCIS wordt ontdekt, er vaak een behandeling wordt ingezet als ware het borstkanker. Dit gebeurt om het risico zoveel mogelijk te beperken dat het voorstadium zich op den duur gaat ontwikkelen tot borstkanker. Wesseling zegt daarover: ‘Nu tolereren we dat we veel vrouwen behandelen, om er uiteindelijk een paar te redden. Omdat het ons nog niet is gelukt om uit te zoeken wie er precies baat bij hebben. Daar zijn we hard aan bezig.’

Tegelijk snijdt Wesseling het thema aan dat het voor vrouwen heel ingewikkeld kan zijn betrokken te worden in de keuze van behandelen of niet. Op de vraag of de arts met vrouwen moet bespreken dat een behandeling mogelijk zinloos is, zegt hij:
‘Dat gebeurt al, maar stel jezelf de vraag: wat doe je als jou dat wordt voorgelegd? Ik denk dat de meeste vrouwen toch voor een behandeling kiezen, ze nemen het zekere voor het onzekere. Het is eigenlijk een dilemma dat we niet zomaar bij hen kunnen neerleggen. Wij moeten gewoon veel beter uitzoeken voor welke vrouwen een kankerbehandeling echt zinvol is.’

En zo is het. Lees hier het hele artikel over de promotie van dr. Jelle Wesseling.

STERKE VROUWEN

22 mei 2019 Jacqueline Eenens

Iedere keer als ik een vrouw ontmoet die borstkanker heeft (gehad) word ik geraakt door de moed en kracht die ik in haar zie. Vandaar dat ik ook zo trots ben dat ik van de Leidse Kunstenaar Casper Faassen het schilderij ‘Lisa’ dat bij ons al heel lang aan de muur hangt, mag gebruiken als het logo van mijn praktijk Up and Up Coaching. Lisa vertegenwoordigt in mijn ogen een sterke vrouw. Enigszins beschadigd, maar sterk overeind.

Het traject dat volgt na de grote klap van de diagnose borstkanker wordt vaak gevolgd door tegenslag na tegenslag. Toch lukt het de vrouwen iedere keer weer om de kracht terug te vinden, de bakens te verzetten, moed te verzamelen en weer door te gaan.

Een klein (of eigenlijk heel groot) voorbeeld uit mijn praktijk is een jonge vrouw met jonge kinderen. Voor de meeste (ex-)borstkankerpatiënten is onderstaand lijstje heel herkenbaar. Maar even voor degenen die gelukkig onbekend zijn met borstkanker. Stel je eens voor dat je in anderhalf jaar tijd te maken krijgt met:

– Diagnose borstkanker
– Chemotherapie met alle mogelijke bijwerkingen zoals
– Haarverlies
– Operatie (amputatie)
– Bestralingen
– Hormoonkuur
– Toch maar andere hormoonkuur
– Opkrabbelen
– Borstreconstructie d.m.v. een dubbele diepflap (8 u. durende operatie)
– Weer opkrabbelen en dan…
– Vol goede moed weer verder

Maar intussen ook nog:
– Zoveel mogelijk de regie in eigen handen houden en
– Van ziekenhuis veranderen
– Omgaan met tegenslagen en dieptepunten
– Een eigen bedrijfje opstarten
– Een jong gezin runnen
– Van het leven genieten

Het is bijzonder om deze dame en zoveel andere vrouwen, sterk of even iets minder sterk (want dat mag ook en is meer dan normaal) te mogen begeleiden en te helpen om iedere keer weer hun kracht te vinden.

Ik word daar zelf ook weer een beetje sterker van.

Klik hier voor meer informatie over Casper Faassen: www.casperfaassen.com.

“JE BENT KLAAR DUS JE KUNT WEER DOORGAAN MET JE OUDE LEVEN”

14 mei 2019 Jacqueline Eenens

Dit wordt in het interview op NPO Radio 1 van vandaag (13 mei (https://www.nporadio1.nl/nieuws-en-co vanaf 17.40 u.) gezegd door een ex-borstkankerpatiënte. Zij noemt dit als een van de grootste misverstanden waarmee iemand na de behandelingen voor borstkanker mee te maken kan krijgen. Dit interview en onderstaand artikel in de diverse media van vandaag geeft nog een keer aan dat heel veel vrouwen (93%!!) na hun behandeling blijvend kampen met gezondheidsklachten zoals neuropathie, energieverlies, vermoeidheid, vergeetachtigheid. De nazorg blijft achter op de behoefte van de patiënten.
Het is een van de meest besproken onderwerpen onder vrouwen die de behandeling hebben doorstaan en de draad weer proberen op te pakken. Of zoals de geïnterviewde zegt:”Het laatste gesprek na het behandelingstraject in het ziekenhuis moet gaan over het volgende traject, nl. het verwerkingstraject. Niemand bereidt je daarop voor. Het is een heel eenzaam traject. De verwerking begint dan pas.”

https://nos.nl/artikel/2284399-veel-vrouwen-kampen-na-borstkankerbehandeling-met-gezondheidsklachten.html

“Kijk eens hoe druk ik het heb” zei de huisarts. College geven aan studenten geneeskunde

25 okt 2017 Jacqueline Eenens

Maandag 23 oktober jl. was ik gevraagd door Dr. M. Nielsen van Klinische Genetica van het LUMC om deel te nemen aan het college Borstkanker en erfelijkheid voor de patiëntdemonstratie bij het blok Oncologie voor 2e jaars Geneeskunde Studenten aan de Universiteit Leiden.

Het was een bijzondere en interessante ervaring om voor een zaal van 150 studenten mijn verhaal van inmiddels 11 jaar geleden te vertellen, zeker in de wetenschap dat onze zoon 2 jaar geleden in hetzelfde college zat. Hij vertelde mij al eens dat ‘patiëntdemonstraties’ indruk maken op studenten omdat ze van een ervaringsdeskundige te horen krijgen hoe een ziekteproces daadwerkelijk gelopen is en ook vragen mogen stellen. Mijn insteek was, naast het vertellen van ‘mijn verhaal’, vooral om duidelijk temaken hoe groot het belang is dat een arts zorgvuldig luistert naar de patiënt en dat je door je als arts open te stellen en tijd te nemen voor de patiënt ook levens kunt redden, naast het volgen van de protocollen en therapieën.

Ik illustreerde dat aan de hand van de bij mij indertijd gemiste diagnose borstkanker door mijn toenmalige huisarts en zijn latere reactie daarop, namelijk geen. Ook na verloop van tijd en na een verzoek tot gesprek van mijn kant, kwam er geen reactie van hem. Ik vertelde de studenten dat ik mijn huisarts na maanden zelf maar eens opzocht en vroeg waarom hij eigenlijk geen contact met mij had gezocht na de gemiste diagnose en tijdens mijn forse behandeling waarover hij berichten van het ziekenhuis had ontvangen. Hij zei enkel ‘kijk eens hoe druk ik het heb’ , terwijl hij het computerscherm met afspraken naar mij toedraaide. Er ging een verontwaardigd geroezemoes door de collegezaal en ik wist dat ik mijn doel had bereikt. Ik vertelde vervolgens dat ik het, ondanks dat mijn huisarts zei dat er niets aan de hand was, zelf toch niet vertrouwde. Een andere arts bij wie ik toevallig diezelfde dag ook moest zijn voor iets heel anders, is zó toegankelijk en aardig dat ik mij vrij voelde aan hem te vragen of hij mij misschien ook even wilde onderzoeken. Hij vond dat prima en zag vervolgens wèl reden meteen alarm te slaan o.a. doordat hij zorgvuldiger onderzoek deed. Een week later lag ik op de OK en ging de trein rijden. Grote kans dat déze arts door zijn expertise, toegankelijkheid én de tijd die hij nam, mijn leven heeft gered. Hij heeft mij gedurende het hele behandelings- en genezingsproces verder terzijde gestaan. De huisartsenpraktijk hebben we verlaten.
Hopelijk denken de a.s. artsen ooit nog eens terug aan die mevrouw in het tweede jaar met dit verhaal en bedenken ze hoe belangrijk het is om zorgvuldig met hun patiënten om te gaan. En hopelijk is het tevens een illustratie voor iedereen hoe belangrijk het is je eigen gevoel te volgen als je iets niet vertrouwt in je lichaam.

En wat was misschien wel het leukste van de hele middag? Dat mijn eigen lieve privépsychologe Sanne was komen kijken naar haar moeder en trots was. Mijn eigen jonge a.s. dokter moest helaas werken.