Onlangs was ik met 7 vriendinnen een week in Zweden waarvan 5 dagen zo ongeveer in the middle of nowhere, in een houten huis aan een prachtig verstild meer. Natuurlijk was het meestal een kippenhok en hebben we onbedaarlijk veel gelachen. Meestal om niets. Maar er was ook tijd voor rust, lummelen, niets doen, wandelen, kanoën, gesprekken en verdieping.

Op een dag opperde ik het idee van een stiltewandeling omdat ik uit ervaring weet hoeveel je dat kan brengen. Iedereen vond dat een mooi idee en ik ging een stap verder en vroeg of ik de dames ook een motto ter verdieping van de wandeling mocht meegeven en ook daarover was iedereen enthousiast. Ik vertelde hen over het boek De Keuze van Edith Eger dat diepe indruk op mij en zoveel anderen heeft gemaakt. Er zijn nare situaties die je zomaar overkomen in het leven. Het is dan de kunst om de beste manier te zoeken ermee om te gaan. Je hebt geen keuze in wat je overkomt maar wel in hoe je ermee omgaat.

Alle dames hadden wel zo’n ervaring gehad en konden ook wat met dit thema. Degene die het gebied op haar duimpje kende wist een prachtige route die op een bijzondere plek zou eindigen. Zij drukte ons op het hart pas na haar seintje weer de stilte te gaan verbreken. Zo gingen wij in stilte op pad en leidde zij ons naar deze plek. De ervaring om dit natuurschoon in stilte te mogen ervaren en te laten binnenkomen was heel bijzonder en mooier dan wanneer we hier kwetterend en bezig met heel andere zaken waren aangekomen. En ook heel mooi: iedereen had wat gevonden in het thema: je hebt altijd een keuze. Voor zichzelf of voor een dierbare.

Gewoon eens doen zo’n stiltewandeling gekoppeld aan een motto. Wie weet wat het je brengt.